اثر بی ادبی گاهی به جنس حرف است، گاهی هم به مخاطب آن حرف بستگی دارد.
مخاطب های بزرگ، نمودار قوی تری خلق می کنند.
قدرت اثر کردن این رفتارهای ساده در مقابل آن ها معادلات شدیدتری را ایجاد می کند.
ادب به آن ها، حُر خلق می کند
و بی ادبی به آن ها عمرسعد و شمر را...
به نظر شما لطیفه سازی بعضی ملیت ها برای بعضی ملیت ها، مصداق همزه و لمزه نیست؟
صدای خرد شدن و شکستن از این رفتارها بلند نمی شود؟
مخصوصاً برای بعضی کشورها(!) که هر چیزی را بهانه ای برای دست انداختن می کنند.
لطیفه ساز ترین کشورهای جهان کدام اند؟!