ناموس دردهای علی بودی و چو اشک

 

پنهان نمود غیرت شیر خدا تو را

 

دفن شبانه ی تو که با خواهش تو بود

 

فریاد روشنی است ز چندین جفا تو را

 

یک عمر در گلوی تو بغض استخوان شکست

 

در سایه داشت گرچه علی چون هما تو را

 

دادند در بهای فدک آخر- ای دریغ-

 

گلخانه ای به گستره ی کربلا تو را

 

قادر طهماسبی(فرید)