پنجشنبه گذشته، آقای دکتر روحانی در ضیافت افطار با استانداران و معاونان وزرا، که همزمان با سالروز میلاد حضرت امام حسن مجتبی علیهالسلام بود، شرایط کنونی کشورمان را با دوران امام حسن(ع) مقایسه کرد و بیآن که برای این مقایسه، دلیل و سند و نمونهای ارائه کند از صلح آن حضرت به عنوان الگویی یاد کرد که میتواند برای این روزهای کشورمان نیز کارساز و گرهگشا باشد.
آقای رئیسجمهور گفت: «امام حسن(ع) تصمیمی گرفتند که مقام معظم رهبری از آن با عنوان نرمش قهرمانانه یاد کردند. زمانی که امام مجتبی(ع) تصمیم به صلح گرفتند، یکی از یاران امام علی(ع) پیش ایشان آمد و گفت؛ ایکاش من مرده بودم و این منظره را نمیدیدم. امام در پاسخ وی گفت؛ وقتی دیدم اکثریت مردم این - صلح با معاویه- را میخواهند، نخواستم چیزی که مردم نمیخواهند بر آنها تحمیل شود... امام مجتبی(ع) آن تصمیم سخت را اتخاذ کردند و ما هم باید راه و مسیر امام مجتبی(ع) را دنبال کنیم»!
درباره اظهارات جناب روحانی گفتنی است:
الف: در این که صلح امام حسن علیهالسلام با توجه به شرایط آن زمان، عاقلانهترین و شجاعانهترین تصمیم بوده است، جای کمترین تردیدی نیست ولی با عرض پوزش مقایسه آقای رئیسجمهور در هر دو بخش «مفهوم» و «مصداق» نابجا و از نوع قیاسمعالفارق است.
در دوران امام حسن علیهالسلام تقریباً تمامی سرداران سپاه ایشان، با تطمیع و تهدید معاویه، اردوگاه حضرت را ترک کرده و به دشمن پیوسته بودند و از سوی دیگر مردم در آن زمان نیز به دلیل بیبصیرتی و فریبخوردگی، دست از حمایت امام مظلومما(ع) کشیده و یا جانب بیتفاوتی برگزیده بودند. آیا شرایط کنونی ایران اسلامی با آن دوران کمترین شباهتی دارد؟ کدامیک از فرماندهان و سرداران سپاه و ارتش و بسیج -نستجیربالله- خود را به دشمن فروخته و میدان را به نفع حریف ترک کردهاند؟! آنان که اگر اجازه ولی امر مسلمین و فرمانده کل قوا را واجب نمیدانستند، تاکنون هزاران بار بر دشمن تاخته بودند و به قول حضرت آقا، برای جنگیدن با دشمنان لحظهشماری میکنند و چه وصفالحال است این بیت که در حماسه بینظیر 9 دی زیرتصویر حضرت آقا نقش بسته بود؛
این گردبادهای به غیرت درآمده
تسلیم رهبرند که طوفان نمیکنند
و از سوی دیگر باید از جناب روحانی پرسید حضرتعالی از کدام مردم سخن میگویید؟ مگر حضور حماسی و ایثارگرانه ملت را در تمامی روزهای حادثه شاهد نبودهاید؟ و مگر عبور آنها از عقبههای سخت و نفسگیر را مشاهده نفرمودهاید؟!
آمیختگی شور و شعور تودههای میلیونی مردم در تشییع اخیر شهدای غواص را چگونه با دوران امام حسن(ع) قابل مقایسه میدانید؟! کاش میدانستید چه غلغلهای است از مراجعه جوانان برای اعزام به جبهههای نبرد علیه تکفیریها و صهیونیستها و سعودیها و ...؟! و کاش میدیدید راضی کردن آنها به بازگشت و ... تا چه اندازه برای فرماندهان سپاه و ارتش و بسیج سخت و دشوار است و...
خدا بر درجات امام راحلمان(ره) بیفزاید که میفرمودند «من با جرأت مدعی هستم که ملت ایران و تودههای میلیونی آن در عصر حاضر بهتر از ملت حجاز در عهد رسولالله(ص) و مردم کوفه در عهد امیرالمومنین(ع) هستند.»
ب: بسیار بعید است که جناب رئیسجمهور از واقعیت جامعه امروز ایران و شیفتگی تودههای مردم به اسلام و انقلاب بیخبر باشند. بنابراین مقایسه مورد اشاره و نتیجهگیری از آن را با چه منظوری پیش کشیدهاند؟ مردم این مرز و بوم که از ایستادگی و مقاومت خود اطمینان دارند و مقایسه جناب رئیسجمهور را اشتباه فاحش میشمارند و از سوی دیگر، دشمنان بیرونی هم، ملت مسلمان و مقاوم ایران را میشناسند و آقای رئیسجمهور میداند که آنها نیز تحلیل ایشان را باور نخواهند داشت. پس چه ماجرایی در پیش است که دکتر روحانی را به ارائه این تفسیر و مقایسه غلط کشانده است؟
با عرض پوزش از رئیسجمهور محترم، مقایسه یاد شده به این تردید دامن میزند که ایشان در چالش هستهای چاره کار را تن دادن به باجخواهی دشمن دیدهاند و برای توجیه آن، پای امام حسن علیهالسلام را به میان کشیدهاند! همین جا گفتنی است که مراجعه به تاریخ، اگر برای «شبیهسازی»! باشد، نه فقط خطا، بلکه خطرناک است اما چنانچه این مراجعه برای «شبیهیابی» باشد، نام آن عبرتگیری و درسآموزی خواهد بود، که متاسفانه باید گفت؛ مقایسه جناب رئیسجمهور بیآنکه بخواهند یا بدانند، از نوع اول است.
کاش آقای روحانی فقط یک مرور گذرا بر متن پیمان صلح امام حسن(ع) نیز داشتند و آن را با توافقنامههای ژنو و لوزان مقایسه میکردند و سپس درباره صلح آن امام بزرگوار اظهارنظر میفرمودند.
یادداشت روز روزنامه کیهان - 94/4/16