مطالب ذیل، قسمتی از مصاحبه با مدیر جوان مجموعه ی آب سنگین اراک می باشد.
آب سنگین چیست؟ در واقع آب سنگین همان آب معمولی است با این تفاوت که جرم مولکولی آب سنگین 20 و جرم مولکولی آب معمولی 18 بوده و به جای 2 هیدروژن و یک اکسیژن در آب معمولی (H2O 2) عدد اتم دوتریوم جایگزین شده و D2O را شکل داده است. در حقیقت دوتریوم یک ایزوتوپ از هیدروژن به شمار می رود که به جای هیدروژن در مولکول آب می‌نشیند. از آن‌جایی که هر دو ایزوتوپ هستند تفاوت فیزیکی خاصی نداشته اما از لحاظ هسته‌ای تفاوت دارند. آب سنگین پرمصرف‌ترین ایزوتوپ پایدار دنیاست و در حال حاضر استفاده‌های خیلی زیادی دارد که روز به روز در حال افزایش است.
کاربردهای آب سنگین
در گذشته از آب سنگین تنها به عنوان کندکننده یا سرد‌کننده راکتور آب سنگین استفاده می‌شد ولی الان استفاده‌های پزشکی و محیط زیستی و دارویی و بهداشتی و استفاده‌های لیبلینگ یا نشان‌دار کردن هم دارد که باعث شده تا مصرف این ماده استراتژیک به شدت بالا برود. نکته دیگر این است که آب سنگین، رادیواکتیو یا رادیودارو نیست و خاصیت تشعشعی ندارد و در واقع یک ایزوتوپ محسوب می‌گردد. نکته دیگر نیز این است که آب سنگین در طبیعت موجود بوده و در واقع از هر 7 هزار اتم هیدروژن یکی از آن‌ها دوتریوم است یا از هر 7 هزار مولکول آب معمولی یکی مولکول آب سنگین است. کاری که در مجموعه آب سنگین می‌کنیم استخراج این مولکول است. از هر یک میلیون مولکول آب، 145 مولکول دوتریوم است که به واحد آن PPM می‌گوییم یعنی آب طبیعی 145 PPM دوتریوم دارد اما این‌که همه این مقدار آب سنگین را بتوان استخراج کرد بستگی به روش‌های استخراج دارد.
چرا در راکتور اراک از آب سنگین استفاده می شود؟
«خواص مهم آب سنگین که برای استفاده در راکتور جذابیت پیدا کرده، سبک بودن هسته، جذب کم نوترون، عدم تغییر خواصش مقابل تشعشعات هسته‌ای و عدم واکنش با میله سوخت است و آب سنگین با توجه به این مسئله که 600 برابر کمتر از آب معمولی نوترون جذب می‌کند این توانایی را به سوخت می‌دهد که نیازی به غنی‌سازی اورانیوم برای سوخت راکتور نباشد و آب سنگین به تنهایی در کنار اورانیوم طبیعی پالایش شده قرار می‌گیرد و هم رادیو ایزوتوپ می‌دهد و هم امکان تولید برق دارد.»
ایران، عراق، کره شمالی و سوریه در لیست سیاه صادرات آب سنگین آمریکا
گویا در زمینه صادرات و واردات آب سنگین در دنیا نیز محدودیت‌های شدیدی برقرار است. رئیس مجتمع در این مورد می‌گوید: «آمریکا قوانینی به نام NRC دارد که این قوانین کشورها را از حیث دسترسی به آب سنگین به 3 دسته تقسیم کرده است؛ دسته اول کشورهایی هستند که شرکت‌های آمریکایی اجازه صادرات آب سنگین به آن‌ها را ندارند مثل ایران، عراق، کره شمالی و سوریه. کشورهای دسته دوم آن‌هایی هستند که شرکت‌های آمریکایی در سال مجوز صادرات 25 کیلوگرم آب سنگین به آن‌ها را دارند مثل هند، میانمار، افغانستان، رژیم صهیونیستی و کشورهای دسته سوم که سخت‌گیری کمتری در مورد آن‌ها وجود دارد حداکثر میزان صادرات آب سنگین یک تن در سال است و شما می‌توانید این عدد را با 20 تن آب سنگینی که در حال حاضر در کشور در مجتمع آب سنگین در حال تولید است مقایسه کنید.»
یکی از نکات پر افتخار برای ما ایرانیان در هر فن‌آوری و دانشی، پیشرو بودن در آن عرصه در دنیاست. در مورد تولید آب سنگین نیز مدیر مجتمع آمار جالبی دارد. او می‌گوید: «ایران بعد از کشورهایی همچون آمریکا، روسیه، چین، هند،آرژانتین، رومانی، کانادا و... نهمین کشوری بود که در دنیا آب سنگین تولید کرد اما در حال حاضر در دنیا 5 کشور همچنان آب سنگین تولید می‌کنند البته در حال حاضر به غیر از راکتور آب سنگین که یک نیاز اولیه به آب سنگین دارد و نیازش تامین شده، چندصد کیلوگرم آب سنگین هم برای مصارف غیر راکتور تولید می‌کنیم که البته به صورت ترکیبات آب سنگین به نام «دوتره» عرضه می‌شوند.»
سایت مشرق نیوز94/6/11
منبع: ویژه‌نامه شاهکار ایرانی روزنامه خراسان