وجود مبارک حضرت امیر فرمود：اگر کسی از راه ولایت وارد شهر علم نشد، او سارقاست. علم سرقتی مثل ثروت سرقتی گوارا نیست. 
درباره توحید هم همین طور است. حالا اگر کسی ولایت را نسبت به نبوت اینچنین سنجید، نبوت هم نسبت به ربوبیت اینچنین است. در واقع نبوت دروازه آشنایی به حوزه ربوبیت است. ما اگر بخواهیم بفهمیم ذات أقدس إله چه فرمود و چه دستور داد ،باید از راه نبوت وارد شوی 
مشکل قارون همین بود. می گفت：إنَّما أُوتِیتُهُ عَلی عِلم عِندی(قصص/۷۸). چون این علم برای خودم است ،من خودم علم اقتصاد داشتم ،خودم زحمت کشیدم و خودم فراهم کردم؛ این مال و ثروت برای من است. در حالی که علم نوری است که خدای سبحان به انسان عطا می کند. وَ نَفسٍ وَ ما سَوّاها. فَألهَمَها فُجُورَها وَ تَقواها (شمس/۷و۸)... این جزء الهامات الهی است و هیچ کس نمی تواند بگوید：من خودم زحمت کشیدم و عالم شدم. مگر هیچ مبدأ قابلی بدون مبدأ فاعلی به جایی می رسد؟! حداکثر آن است که ما استعدادش را داشته باشیم اما این نور را چه کسی به ما عطا کرده است ؟اگر کسی خدای ناکرده چه در حوزه ،چه در دانشگاه اینچنین بیاندیشد ،بگوید：من خودم زحمت کشیدم ،به اینجا رسیدم؛این همان فکر قارونی است که در او پیدا شده است. مبادا کسی بگوید：من خودم زحمت کشیدم ،این را پیدا کردم! این معنایش دعای ربوبیت است. أرَأیتَ مَنِ اتَّخَذَ اِلهَهُ هَواه (فرقان/۴۳)همین است 


آیت الله جوادی آملی کتاب الف(بریده هایی از کلام تفسیر وحی در بیان آیت الله جوادی آملی)،ص۲۷.