استادی می فرمود:
امام حسین علیه السلام در شب عاشورا یک جور سخن گفتند و در روز عاشورا یک جور دیگر.
شب عاشورا سخن از "نمی خواهم، احتیاج ندارم، بروید، بیعتم را برداشتم" بود و
در روز عاشورا می گوید: "آیا یاور و مددکاری هست؟ هَل مِن ناصِرٍ یَنصُرُنی؟"
شب صحبت می کنند تا مبادا خبیثی در بین طیِّب ها باشد و روز سخن می گویند تا مبادا طیِّبی در بین خبیث ها مانده باشد.
شب غربال می کند تا فقط صالحان بمانند و روز غربال می کنند تا فقط اشقیاء در مقابل او ایستاده باشند.
آن که عرفه آنچنان می گرید، می تواند در عاشورا، جهانی را این چنین بگریاند