البته اسلام متظاهرانه با اسلام منافقانه یکی نیست.
مسلمان متظاهرانه به دنبال نشان دادن خوبی هایی که در او وجود دارد، است. تحمل حذف شدن و تحویل گرفته نشدن را ندارد. تحمل غریبی کشیدن را ندارد. چون عشق به اسلامش با عشق به تظاهرش عجین شده.
مسلمان انقلابی باید غریبی بکشد و به همین دلیل با اسلام متظاهرانه سازگاری ندارد.
اسلام انقلابی رسواکننده ی اسلام متظاهرانه:
مسلمانی که متظاهرانه مسلمانی می کند، با انقلابی بودن یا نبودن محک می خورد.
خصوصاً در شرایط امروز که بر خلاف ابتدای انقلاب، شرایط اقتضایی وجود یک جوّ انقلابی گری را ندارد.
مسلمانی متظاهرانه خیلی حال انسان را از اسلام بهم می زند. وقتی می گوییم اسلام انقلابی، یعنی مسلمانی متظاهرانه نداشته باش.
انقلابی تظاهر نمی کند، انقلابی حاضر است حذف شود.
هرکس می خواهد بداند متظاهر است یا نه، ببیند انقلابی هست یا نه؟
اگر الان اهل احتیاط، ترمز دستی کشیدن، جا خالی دادن، سکوت و مماشات بود، اگر به سادگی یک حرکت انقلابی را تندروی معرفی می کند و در زمانی که باید میان حق و باطل قضاوت کند، بین حق و باطل می ماند و عدالت را در تعادل بین حق و باطل می داند، او یکی از علائم اسلام متظاهرانه را دارد.
یکی دیگر از وجوه مکر نَفس این است که از هر جایی جلویش را بگیری، اگر ببیند با سُمبه پر زوری داری جلویش را می گیری، مانند یک جاسوس یا چریک به ظاهر تسلیم می شود، اما می رود از جای دیگر نفوذ می کند.
لذا اگر حقیقتی مثل اسلام را به چنین انسانی بدهید، این انسان به گونه های مختلف، این اسلام را به نفع خودش مصادره می کند و این اسلامی که می خواهد نفسانیات انسان را کنترل کند تا فطرت انسان شکوفا شود، در همین نفسانیات گیر می کند.
نَفس مکّار، اسلام عرضه شده را تغییر شکل می دهد و از آن پس نفسانیاتش با مسلمانی جلوه می کند و با این اسلامِ تبدیل یافته تغذیه می شود.
اگر خدا بخواهد ادامه دارد...